1- «زینةٌ»! «الْمالُ وَ الْبَنُونَ زینَةُ الْحَیاةِ الدُّنْیا» (کهف/46) می‌گوید: مال زینت است. زینت هم چیز خوبی است.

2- مال در اسلام خیر است. می‌گوید اگر کسی مرد و خیری گذاشت، وصیت کند. خیر یعنی مال! «إِنْ تَرَکَ خَیْراً الْوَصِیَّة» (بقره/180) یعنی «إِنْ تَرَکَ مالاً» یعنی به دنیا خیر گفته است.

3- مال قوام است. یعنی سبب روی پا ایستادن است. اگر مال نباشد انسان فرو می‌ریزد. قرآن می‌فرماید: «أَمْوالَکُمُ الَّتی‏ جَعَلَ اللَّهُ لَکُمْ قِیاما» (نساء/5)

4- مال فضل است. فضیلت است. قرآن می‌گوید: نماز جمعه که تمام شد، بروید و مغازه‌ها را باز کنید، «وَ ابْتَغُوا مِنْ فَضْلِ اللَّه‏» (جمعه/10) از فضل خدا درآمد داشته باشید.

5- مال نیکی است، نیکو است. «رَبَّنا آتِنا فِی الدُّنْیا حَسَنَة» (بقره/201)‌ «حَسَنَة» یعنی نیکو!

این لقب‌هایی است که قرآن به مال داده است.

6- مال مدد الهی است. قرآن می‌فرماید که: «وَ أَمْدَدْناکُمْ بِأَمْوالٍ وَ بَنینَ» (اسراء/6) «أَمْدَدْ» یعنی مدد! کمکتان کردم. امداد. حالا! پس مال دنیا بد نیست. آقای قرائتی! تا حالا می‌گفتی: دنیا خوب نیست! چه وقت من گفتم خوب نیست؟ علاقه‌ی به مال خوب نیست. مال خوب است. علاقه‌ی به دنیا خوب نیست. بدون مال که نمی‌شود زندگی کرد. مثلاً بدون کفش نمی‌شود راه رفت. اما عشق به کفش ارزش ندارد.

علاقه‌ی به دنیا! علاقه‌ی مفرطش خوب نیست. آنجا که خدا انتقاد می‌کند، می‌فرماید: «وَ تُحِبُّونَ الْمالَ حُبًّا جَمًّا» (فجر/20) «حُبًّا جَمًّا» یعنی علاقه‌ی مفرط دارد. این بد است. که انسان دیگر به فقراء کمک نمی‌کند، هیچ وقف و ایثار و خدمتی به جامعه نمی‌کند، مرتب پول جمع می‌کند، پول جمع می‌کند، و یک گاوصندوق گوشتی می‌شود. گاوصندوق آهنی در بانک‌ها هست در مغازه‌ها هم هست. بعضی‌ها گاوصندوق گوشتی هستند. یعنی هیچ نم پس نمی‌دهند. این بد است. بخل بد است. وگرنه دنیا خوب است.