امام علی علیه السلام می فرمایند: کن فی الفتنه کابن اللبون لا ظهر فیرکب، ولاضرع فیحلبدر زمان فتنه و تبهکاری مانند بچه شتر باش که نه پشت دارد بر آن سوار شوند(توانایی سواری دادن ندارد) و نه پستانی که از آن شیر بدوشند.

(بچه شتر در بین شتران زندگی می کند؛

ولی نه  به کسی سواری می دهد؛ چون قدرت آن را ندارد و نه شیر می دهد چون پستانی  ندارد.)

امام علی (علیه السلام) با تشبیه انسان مومن به بچه شتر نر در هنگام فتنه ها در صدد بیان این نکته است که هر مومن هوشیار نیز باید در هنگامه فتنه در میان مردم باشد و زندگی عادی خود را بگذراند ولی نباید خود را وسیله  فتنه گران قرار دهد و در جهت منافع آنان گام بردارد.

امام پیروان خود را به هوشیاری و زیرکی فراخوانده و به همکاری نکردن با فتنه گران و تایید و تقویت ننمودن افکار و اهداف منحرف آنها فرموده است تا بدین وسیله فتنه تضعیف شود و از بین برود، چرا که عدم حمایت از فتنه، باعث از بین رفتن فتنه می شود.

حال بیاییم خود قضاوت کنیم و بیندیشیم که تا چه حد در هنگام بروز فتنه ها سربلند بودیم و خداوند متعال و معصومین علیهم السلام را خشنود کردیم؟