عزت‌الله ضرغامی رئیس اسبق رسانه ملی در صفحه شخصی اش نوشت: آقای روحانی در ماه‌های پایانی دوره‌ی اول ریاست جمهوری خود قرار دارد.

 در رقابت‌های سال 92، او یک مهاجم تمام عیار بود که با تکیه بر قدرت بیان و برخورداری از مهارت در صنعت خطابه و منبر توانست از تفرقه‌ی میان نامزدهای رقیب که تقریباً در یک طیف سیاسی قرار داشتند بهره‌برداری کند و با اختلاف کمی در همان دوره اول کار را تمام کند.

مزیت نسبی روحانی در حوزه دیپلماسی خارجی است. هر چند برجام به فرجام نرسید ولی او تلاش می‌کند همچنان از این مزیت شخصی خود بهره ببرد.

 البته حماسه‌ی آزادی حلب نشان داد، آنچه که مایه قوت مذاکره و گفتگوست، ایستادگی و مقاومت در برابر زیاده‌خواهی است والا جهان استکبار به راحتی ما را در معادلات خود هضم می‌کند.

 واقع‌نگری ایجاب می‌کند که آقای روحانی این متغیر مهم را در ادبیات آینده خود دخالت دهد .

 اما نکته مهم و تعیین کننده، توقف چرخ زندگی مردم، علیرغم توقف چرخ فعالیت هسته‌ای کشور است . چراکه مشکل فقر؛ بیکاری و رکود اقتصادی در ابعاد وسیع‌تری تداوم داشته است.

 با فروش اوراق قرضه و افزایش جهشی بودجه جاری دولت؛ به نظر می‌رسد طرح‌های ضربتی برای رضایتمندی عمومی در حال اجراست. هر چند این اقدامات؛ روبنائی و قدری پوپولیستی است.

 مبارزه با بوروکراسی ویرانگر در چرخه اقتصاد و تولید ، اعتماد و اطمینان به نیروهای جوان ، تقویت شرکت‌های دانش بنیان؛ سرمایه گذاری و ایجاد اشتغال در بخش فناوری اطلاعات، تسهیل در امر صادرات، مقابله با اژدهای هفت سر رانت و انحصار و تحول در نظام پولی و بانکی از جمله اقدامات اساسی است که باید در اولویت قرار گیرد.

 روحانی نباید فراموش کند که در سال 96، یک مدافع است و نه یک مهاجم!